Terwijl de natte moesson langzaam naar zijn einde loopt en er weer de nodige (jaarlijkse) problemen geweest zoals landslides en overstromingen, kwam ik afgelopen week in de Nepalese krant Annapurna Express een artikel tegen over kindhuwelijken in Nepal met nogal verontrustende gegevens.

Dit stond er o.a. in:

⇒ Kindhuwelijken zijn sinds 1963 in Nepal illegaal. Beide partijen moeten minstens 20 jaar of ouder zijn om te trouwen. Desondanks zijn in veel delen van Nepal kindhuwelijken nog steeds de norm.

⇒ Het aantal kindhuwelijken neemt nog steeds toe.

⇒ Veel meer van dit soort huwelijken vinden plaats doordat kinderen zelf hiervoor kiezen en vaak ook weglopen.

⇒ Volgens de schrijver van het artikel spelen ook sociale media een grote rol hierbij.

⇒ Een reden zou ook zijn dat een vriendschap tussen een jongen en een meisje vaak niet geaccepteerd wordt door de omgeving en een huwelijk dan uitkomst biedt

Het volledige artikel (vertaald in het Nederlands) is hier te lezen en voor het originele artikel klik hier.

 Meer gegevens over kindhuwelijken (bron Wikipedia):

⇒ Een kinderhuwelijk of kindhuwelijk is een huwelijk tussen twee minderjarigen of tussen een minderjarige en een meerderjarige.

⇒ Doorgaans zijn er twee versies te onderscheiden: de eerste, en tevens bekendste, is dat een kind (doorgaans van onder de vijftien) trouwt met een volwassene. In de praktijk is het vrijwel altijd een jong meisje dat trouwt met een man.

De tweede definitie is een vorm van uithuwelijking, waarbij de ouders van twee kinderen uit verschillende families een toekomstig huwelijk plannen. Het huwelijk zelf vindt pas plaats als beide kinderen op de voor het huwelijk gerechtvaardigde leeftijd zijn. De leeftijd waarop dit plaats kan vinden verschilt per land.

Wel komt het soms voor dat de kinderen al meteen na de uithuwelijking samen in het huis van de ouders van een van de kinderen gaan wonen. Bij een matrilokaal huwelijk gaat de bruidegom bij de ouders van de bruid wonen, en bij een patrilokaal huwelijk trekt de bruid bij de ouders van de bruidegom in.

Voor kinderen kan het traumatisch zijn zo jong al van de eigen ouders gescheiden te worden. Daarbij worden jonge meisjes vaak tot seks gedwongen op een leeftijd dat ze hier lichamelijk en geestelijk niet aan toe zijn. Bovendien wordt het schoonkind soms ook door de familie slecht behandeld en als huisslaaf ingezet. 

⇒Een kinderhuwelijk is in veel culturen een normaal verschijnsel, maar neemt de laatste jaren steeds meer af. Dit komt mede door de toename van de naleving van mensenrechten, en dan met name de rechten van het kind. Vandaag de dag vindt het kinderhuwelijk vaak alleen nog plaats in derdewereldlanden, waar culturele tradities nog grotendeels in stand worden gehouden.

⇒In landen waar kinderhuwelijken veelvuldig voorkomen en er tevens een hoog sterftecijfer is en sociale voorzieningen nagenoeg ontbreken, bestaat ook een daarmee samenhangende bijzondere vorm van humanitaire en sociale problematiek in de vorm van de kindweduwen: meisjes die op jonge leeftijd waren uitgehuwelijkt aan een man die daarna overleed en hen zonder verzorging achterliet.

Deze problematiek komt met name veelvuldig voor in Nepal, een van de landen waar kinderhuwelijken het meest voorkomen. Volgens de gegevens van Nepal's Demographic Health Survey in 2008 huwt meer dan 63 procent van de meisjes voor het achttiende jaar en zeven procent voor het tiende jaar.

De meisjes die vroegtijdig weduwe worden, in Nepal bekalya genoemd, zijn aan allerlei regels, taboes en bijgeloof onderworpen. Daardoor vormen ze een gestigmatiseerde, gemarginaliseerde en gediscrimineerde bevolkingsgroep, ongeveer zoals de paria's. Zij zijn niet vrij om zich te verplaatsen en zich te kleden hoe zij willen. Omdat zij hun omgeving zogenaamd ongeluk zouden bezorgen, worden ze bij veel gelegenheden geweerd en mogen zij zelfs niet hertrouwen. Ook kunnen zij vaak zelfs het Nepalees staatsburgerschap niet verwerven, omdat dit dient te worden aangevraagd door de echtgenoot. Pas sinds betrekkelijk kort geniet deze groep ook de aandacht van activisten voor mensenrechten in Nepal.

Vertaling van het artikel zoals verschenen in de Annapurna Express

Kindhuwelijken zijn sinds 1963 in Nepal illegaal. Beide partijen moeten minstens 20 jaar of ouder zijn om te trouwen. Desondanks zijn in veel delen van Nepal kindhuwelijken nog steeds de norm. Kumar Bhattarai, programmadirecteur bij Child Workers in Nepal (CWIN), zegt dat kindhuwelijken alleen maar zijn toegenomen in Nepal.

"Zo'n tien jaar geleden trouwden de meeste kinderen onder druk van de familie. Dat is nu niet het geval", zegt hij. In de meeste gevallen van kindhuwelijken die CWIN is tegengekomen, zijn het de kinderen die hebben besloten om te trouwen, waarbij sommigen zelfs wegliepen toen hun ouders weigerden de relatie te accepteren.

Het aantal steeg tijdens de Covid-19-pandemie, zegt Dharma Raj Tharu, districtscoördinator Bardiya voor Aawaaj, een organisatie die actief werkt tegen kindhuwelijken. Volgens een rapport - Adapting to Covid-19 - gepubliceerd door de Verenigde Naties in september 2020, was de reden achter de toename van kindhuwelijken tijdens de lockdown vooral het sluiten van scholen en het verlies van levensonderhoud. "Omdat de meeste gezinnen failliet waren, was het uithuwelijken van hun kinderen een manier om hun uitgaven te verminderen", zegt hij.

Nirjana Bhatta, nationaal coördinator van Girls not Brides-Nepal, een netwerk van organisaties die zich inzetten om kindhuwelijken te voorkomen, is het eens met Bhattarai en Tharu. Ze voegt er verder aan toe dat kindhuwelijken welig tieren in de provincies Madhesh, Sudurpaschim en Karnali in Nepal.

Een van de vele redenen, meent Bhatta, achter de toename van het aantal minderjarige huwelijken, is de invloed van sociale media. "Tijdens de tienerfase hebben de meeste mensen iemand nodig om in vertrouwen te nemen. Ze hebben een ondersteuningssysteem nodig. Wanneer ouders dat niet bieden, zoeken ze troost bij iemand anders via sociale media," zegt ze. Dit resulteert meestal in liefdesaffaires, die op hun beurt leiden tot een huwelijk (en/of ontbinding).

Bhatta beweert dat sommige ouders hun minderjarige kinderen laten trouwen uit angst dat ze anders zullen ontsnappen. Veel ouders zijn nog steeds op zoek naar hun kinderen die zijn weggelopen en nooit meer zijn teruggekeerd. De meesten van hen, zegt Tharu, vluchten naar India om te trouwen wanneer hun families hen proberen te scheiden. Het komt vooral veel voor in de Tarai-gordel, waar de grens tussen Nepal en India gemakkelijk bereikbaar is. "Dit gebeurt meestal in het geval van intercaste huwelijken of wanneer twee families uit verschillende economische achtergronden komen," zegt hij.

Dan is er ook nog het feit dat elke vorm van relatie tussen een jongen en een meisje over het algemeen wordt afgekeurd in onze samenleving, vooral op het platteland. Dit heeft jongeren ook gedwongen om te trouwen voordat ze dat wettelijk mogen. Nisha Paudel, districtscoördinator van Surkhet voor Aawaaj, zegt dat, afgezien van gezinnen, zelfs scholen het moeilijk hebben gemaakt voor kinderen om vrienden te zijn met het andere geslacht. Met plagerijen van klasgenoten, ouders die hun relatie in twijfel trekken en leraren die vragen of ze van plan zijn om te trouwen, worden kinderen gedwongen te geloven dat het huwelijk de enige manier is waarop ze dicht bij iemand kunnen blijven waar ze om geven.

"Meestal dwingen ouders kinderen, vooral meisjes, om te trouwen omdat ze bang zijn dat mensen anders kwaad over hen zullen spreken, omdat ze een relatie hebben die niet wordt gevalideerd door het huwelijk," zegt ze. Volgens Paudel zijn de meeste kinderen die trouwen in de provincie Karnali tussen de 14 en 19 jaar oud. Dit taboe en stigmatisering van elke relatie buiten het huwelijk, gelooft Bhattarai, heeft er ook toe geleid dat kinderen geen open gesprek kunnen voeren over verliefdheid en fysieke relaties. "Kinderen komen, vanwege de gemakkelijke toegang tot internet, veel inhoud voor volwassenen tegen.

Om aan die nieuwsgierigheid tegemoet te komen, besluiten veel kinderen vroeg te trouwen", zegt hij. De nieuwsgierigheid wordt ook gevoed door het gebrek aan privacy binnen het huishouden. In sommige van de incidenten die CWIN is tegengekomen, hebben kinderen bekend dat ze hun ouders seks hebben zien hebben. "Meer hierover leren draagt alleen maar bij aan hun verlangens, en ze denken dat het huwelijk de enige manier is om dat te vervullen," zegt hij.

Een andere reden om vroeg te trouwen lijkt te zijn om uit huiselijk geweld of seksueel misbruik binnen hun huishouden te komen. "De meeste kinderen zeggen dat ze liever een fysieke relatie met hun man hebben dan dagelijks misbruikt te worden door hun familieleden", zegt Bhattarai. Volgens de Nepalese politie zijn in de 10 maanden van het fiscale jaar 2022/23 26 gevallen van kindhuwelijken gemeld. Evenzo werden 52, 84 en 64 klachten geregistreerd in respectievelijk het boekjaar 2021/22, 2020/21 en 2019/20. Hoewel de gegevens een daling van het aantal kindhuwelijken laten zien, zegt Poshraj Pokharel, woordvoerder van de Nepalese politie, dat de meeste gevallen de politie niet bereiken.

"De media zijn er ook niet in geslaagd om een licht te werpen op deze kwestie", voegt Bhattarai eraan toe. Hij gelooft dat kindhuwelijken toenemen, maar gegevens zeggen anders vanwege het niet aangeven van nieuwe gevallen.

Kamala Bist, Baitadi-districtscoördinator voor Yuwalaya, een organisatie die zich inzet voor kinderrechten in Nepal, zegt dat ouders hun kinderen meestal laten trouwen als de persoon met wie ze kiezen om te trouwen overeenkomt met hun kaste en economische status. Dit is ook een van de belangrijkste redenen voor het niet rapporteren van kindhuwelijken. De gevallen die wel worden gemeld, zijn wanneer de huwelijken tussen kasten zijn. "Omdat onze samenleving nog steeds gelooft in het kastensysteem, zijn gezinnen niet terughoudend om in dergelijke gevallen een klacht in te dienen", zegt Bist.

Maar de aard van de klachten neemt een andere wending wanneer kinderen bereid zijn om te trouwen zonder toestemming van hun ouders. Sagar Bhandari van de hulplijn van CWIN zegt dat ouders, meestal van de kant van de meisjes, proberen een verkrachtingszaak aan te spannen om het huwelijk te voorkomen. "Er zijn gevallen waarin jongens vals zijn beschuldigd en ook zijn veroordeeld", zegt hij. De uitkomst van kindhuwelijken is ernstig. Kinderen worden beroofd van onderwijs, worden het slachtoffer van huiselijk geweld en krijgen op jonge leeftijd kinderen. In de meeste gevallen worden meisjes verlaten door hun echtgenoten en schoonfamilie zodra ze bevalt.

"Deze kinderen kunnen nergens heen, omdat hun eigen familie hen niet meer accepteert", zegt Paudel. Erger nog, de cyclus herhaalt zich vaak met de nakomelingen die in de voetsporen van hun ouders treden.