24 januari 2014

OP DE MOTOR BIKE

Motorbike of motor rijden in Nepal is heel wat anders dan in Nederland. Er rijden er in de steden erg veel. Zoals we in Nederland een auto hebben, zo hebben de mensen hier een motor.

Daar moet ik wel bij vermelden, dat over het algemeen alleen een deel van de bevolking in de steden daar geld voor heeft, de mensen op het platteland staan er over het algemeen veel slechter voor en hebben daar absoluut geen geld voor.

Wat voor motoren zijn dat?

Geen 1000 cc. BMW of 1100 cc. Harley maar meestal 100 cc. Honda’tjes en 125 cc. Yamaha’s. Een soort zware bromfiets dus, maar wel met een top van ongeveer 90.

Een enkeling heeft een 125 cc. custombike, die wel iets weg heeft van de stoere custombike’s in Nederland. Alleen het motortje is toch wel iets anders. En helemaal het summum is een 185 cc. Honda off the road machine, maar dat is echt maar voor enkelen weggelegd. Bij die enkele personen hoor ik dus (zie foto).

Vrij kort na aankomst kon ik een 9 jaar oude 185 cc. van iemand over nemen voor een heel schappelijke prijs. En daar genoot ik volop van. In Pokhara, maar ook even naar Kathmandu bijvoorbeeld. Een rit van 200 km. die zeker (normaal gesproken) vier en een half uur in beslag neemt. Geen snelheidsrecords dus, maar toch een rit die per bus toch minstens 2 uur langer duurt! Bovendien geniet ik er volop van, er even lekker uit zijn. Soms samen met Aukje.

De stijl van rijden is hier totaal anders dan in Nederland. Op een paar jongeren na rijdt iedereen hier heel erg rustig. Het is heel normaal, dat de mensen met een gangetje van 20 door de stad tuffen. Soms ook gedwongen door het slechte wegdek. Geen gejakker dus en iedereen schrikt op als er wel iemand jakkert!

In Nepal moet de bestuurder een helm dragen, wat voor helm wordt er niet bij vermeld. De passagier(s) echter hoeven niets op! Daardoor zie je bij Nepalese motorrijders inderdaad alleen de bestuurder met een helm op.

Ook het aantal passagiers is vrij, zo zie je soms hele families op één motor. Vader, voorop een kind, achterop moeder met tussen hen in nog 2 kleintjes! Dit is echt geen uitzondering. Daarbij komt ook nog, dat moeder meestal in amazone zit achterop zit, soms met een kind op schoot.

In onze ogen levensgevaarlijke toestanden, en dat zijn het ook soms. Maar over het algemeen valt het aantal ongelukken gelukkig mee.

Deelnemen aan het verkeer in Nepal betekent, dat je heel vaak je claxon gebruikt. Je ziet vaak voertuigen rijden met allerlei gebreken, maar zelden eentje zonder werkende claxon. Deze wordt niet op een agressieve manier gebruikt zoals vaak in Nederland, maar dient meestal alleen maar om een ander te laten horen dat je er bent, zonder bijbedoelingen. Dus niets van: Pas op, ik kom er aan, weg wezen!

Verder geldt in Nepal vaak het recht van de sterkste (en soms de brutaalste). Als motor rijder moet je dus niet te veel op je strepen staan, want dan kom je niet ver.

Voor motor rijden is, net als in Nederland, een rijbewijs nodig, maar het verkrijgen van dit rijbewijs gaat toch iets anders. Normaal gesproken moet je op het politie bureau komen om te tonen dat je je motor beheerst. Dat wil zeggen, dat je op een veldje tussen een stuk of zes pylonnen heen moet slalommen. Wat precies het criterium is om te slagen is niet duidelijk.

Vorig jaar moest een van onze collega’s afrijden. Zij slalomde keurig tussen de eerste drie pylonen door, om vervolgens de vierde omver te rijden en vervolgens bijna tegen de agent, die examen af nam! Die gebaarde dat het zo wel genoeg was! Gezakt dus, dacht ze.

Dat had je gedacht! Twee weken later kreeg ze een oproep om haar rijbewijs af te komen halen, samen met haar man. De laatste was verhinderd geweest om af te rijden, had dit niet gemeld, maar kreeg wel keurig zijn rijbewijs…

Het kan ook nog anders. Nepalezen met genoeg geld kunnen hun rijbewijs ook ‘kopen’. En ondergetekende kreeg zijn rijbewijs omdat hij in het bezit was van een Nederlands rijbewijs voor het besturen van een personen auto en 'toevallig' een paar weken ervoor kennisgemaakt had met een hoge politiefunctionaris in Pokhara!

Jan Smit - 1999

TEGENSTELLING

Rond de kerstdagen organiseren de diverse afdelingen van INF voor de medewerkers een zogenaamde kerstpicnic. De bijeenkomsten vinden vaak plaats in de openlucht, het is rond de kerst meestal zonnig bij een middag temperatuur van ongeveer 22 graden.

Ook deze keer was er weer zo’n picnic, een picnic waar vooral eten centraal stond … Deze keer wel heel bijzonder, want eerst was er een ontbijt om 09.30, daarna lunch om 12.00 en vervolgens de hoofdmaaltijd om 15.00.

Allemaal eigenlijk een beetje teveel van het goede denk ik. Vooral ook door de overdaad van vlees bij het eten. Men is dat hier in Nepal niet zo gewend.

Al het eten wordt ter plaatse gekookt en gebakken op houtvuurtjes maar ook op meegebrachte gasbranders. Voor ruim 120 mensen is dat een heel karwei.

Zoals ik al zei, het gebeurt in de openlucht. In dit geval niet zover van een plaats waar ook wat eenvoudige huisjes stonden. Waarschijnlijk van mensen die hun geld verdienen met grind en zand scheppen, eenvoudig maar zwaar werk en vooral ook slecht betaald.

Nepalezen zijn net als Nederlanders van nature nieuwsgierige mensen, met name de kinderen. Al snel kwamen er dan ook Nepalese kinderen kijken wat er aan de hand was.

Naar onze maatstaven gemeten zagen ze er niet uit, bovendien hadden ze eigenlijk op school moeten zitten. Hun ouders hadden kennelijk geen geld voor de noodzakelijke uniformen en lesboeken. De jongste was een jaar of vijf, de oudste misschien 11, bijna allemaal meisjes. Hun kleding zat vol gaten en scheuren, paste slecht en was ronduit smerig, net als zijzelf trouwens.

Met hen als toeschouwers begonnen we aan onze eerste maaltijd. Tijdens het eten kwam er ook nog een gehandicapte jongeman dichterbij gestrompeld. Hij zag er net zo uit als de kinderen.

Ik geneerde me gewoon dat we zo’n overvloed aan eten hadden en zij zo weinig. Toen ik de helft van het eten op had, had ik genoeg. Ik besloot de rest aan de gehandicapte jongen te geven.

Die nam het, zonder iets te zeggen, gretig aan en begon heerlijk te smikkelen van de rijst, de kip en de groente. Toen zag ik ook, dat ik niet de enige was die er zo over dacht, want de kinderen zaten ook allemaal (6 stuks) te genieten van een bordje eten.

Eind goed, al goed zou je zeggen. Maar dit is voor mij geen op zichzelf staand gebeuren. Het heeft alles te maken met: Hoe kunnen we anderen helpen, zonder ze afhankelijk van ons te maken. Maar vooral ook helpen op de toekomst gericht.

Niet alleen een hap rijst geven dus. Als organisatie doet INF al een heleboel op dat gebied, met name met betrekking tot gezondheidszorg. Maar individueel komen we ook steeds trieste gevallen tegen. Dat zijn vragen die ons bezig blijven houden. Vragen die ons er ook steeds weer aan herinneren, waarom we hier zijn.

Jan Smit - 2000

OP (DE) WEG

"Ze liep kaarsrecht exact op het midden van de weg. Links en rechts werd ze door het verkeer ingehaald, maar het scheen haar totaal niet te interesseren. De overige weggebruikers vonden haar gedrag zo te zien ook heel normaal, met de nodige behoedzaamheid passeerden ze haar." Zo maar een paar loslopende koeien of buffels op straat.

Maar soms lopen ze niet maar staan ze gewoon onbeweeglijk stil, alsof ze staan te genieten van het verkeer om hen heen. Als ze in de lengte as van de weg staat is er niet veel aan de hand. Maar soms staan ze daar ook haaks op, dan wordt het op een smalle weg wat moeilijker.

Voor het verkeer is het oppassen geblazen als het niet om een koe gaat (want daar heb ik het over), maar om een buffel. Deze beesten zijn soms zeer eigenzinnig en onberekenbaar.

Een buffel kan je beter op wat afstand passeren, want op de meest onverwachte momenten gaat ze plotseling links of rechts af. En omdat een buffel aanzienlijk groter is dan een koe, komt het regelmatig voor dat ze voor verkeersopstoppingen zorgen.

Van de week nog. Een vrachtwagen probeerde een buffel te passeren die een rustplekje uitgezocht had, midden op de weg. Met de kop naar de linkerkant en de staart naar de rechterkant. Het beest was niet in beweging te krijgen. Hoe het afgelopen is weet ik niet.

Buffels en koeien zorgen wel vaker voor verrassingen, dat komt omdat sommige loslopende honden er plezier in scheppen om ze op te jagen. Dan kan het gebeuren dat er plotseling vanuit het niets een paar kolossale buffels letterlijk de weg over denderen. Ook dan letten ze nergens op, alleen op de pesterige hond.

Het grappige is dat iedereen dit allemaal heel normaal vindt. Niemand maakt zich daar druk over. Dit hoort nu eenmaal gewoon bij het leven hier in Nepal.

Jan Smit - 1998

STROMEN VAN WATER

Wel eens een vrachtwagen gezien van ongeveer 80 cm. hoog? Alsof hij onder een wals had gelegen, zo zag de truck er uit. Een paar weken geleden kwam ik er één tegen, een vrachtwagen die nooit meer zou rijden. Overvallen door een steenlawine. Sommige brokken waren meer dan een meter in doorsnee. Al rijdende was deze truck door deze aardverschuiving verrast, zo ook de bestuurder en de bijrijder. Navertellen konden zij het niet.

Is zo iets bijzonder? In Nederland natuurlijk wel, maar helaas in Nepal niet meer. Vooral in dit jaargetijde.

Nepal is een land van uitersten in vele opzichten. Zo ook wat het klimaat betreft. Een deel van het jaar is het erg droog en valt er bijna geen regen. Maar tijdens de natte moesson kan het niet op. Wat daar het gevolg van kan zijn, heb ik net geschetst.

De natte moesson was ongeveer een maand onderweg en we hadden al aardig wat hemelwater gehad. Vooral de drie dagen voor ik op de motor van Kathmandu, de hoofdstad van Nepal, naar Pokhara onze woonplaats reisde. De dag zelf was het zonnig en droog.

Het eerste gedeelte leek er niets aan de hand, tot ik een bepaald punt passeerde. Over een afstand van nog geen 50 km. waren er tientallen landverschuivingen geweest. Sommigen klein, sommigen behoorlijk groot in omvang. Op minstens 2 plaatsen zag ik dat er ook een huis mee gesleurd was. Wat er van de bewoners geworden is weet ik niet. Er vallen in ieder geval veel slachtoffers in dit jaargetijde. Dan zie je eens te meer hoe kwetsbaar het land is en wat een ‘beetje’ regenwater voor gevolgen kan hebben.

Op sommige plaatsen was de rijweg weer voor de helft vrijgemaakt. Maar op sommige plaatsen was er zoveel aarde en stenen naar beneden gekomen, dat de hele weg bedekt was. Het verkeer baande zich een weg over de hoop aarde en stenen van 1 à 2 meter hoog, vaak over een lengte van tientallen meters. Al het verkeer, ook bussen en vrachtwagens. Vaak duurt het dagen voor er voldoende materiaal aanwezig is om de weg weer vrij en veilig te maken.

Meestal zijn het enorme stukken aarde, die door de verzadiging met het water plotseling in beweging komen. Maar soms laten ook hele stukken rots los onder de invloed van de regen. Het is onvoorstelbaar wat regenwater voor gevolgen kan hebben voor het landschap.

We hebben hier ook een geestelijke les uit mogen trekken. Nepal dat nog steeds een Hindoe koninkrijk is (de situatie in 2001), wordt voortdurend ‘bevochtigd’ door de gebeden en de getuigenissen van vele christenen in en buiten Nepal. Jullie en wij mogen daar ook ons steentje aan bijdragen. Eens zal deze vorm van regen zijn uitwerking hebben. Nu zien we de tegenstand steeds groter worden, maar straks zal de overwinning des te groter zijn!

Zo mogen wij ook hier werken, in de kracht van onze Heer, die we dagelijks nodig hebben. We hebben de afgelopen maanden aardig wat tegenslag gehad door o.a. ziektes, maar we hebben ook de zegeningen gezien! Zo mochten we de afgelopen week ons lang verwachte visum ontvangen. Maar ook alleen het simpele feit, dat we het ondanks de moeilijke omstandigheden in dit jaargetijde volhouden. Dat is Zijn kracht en Zijn zegen!

Immanuel, God met ons, Halleluja!

Jan Smit - 2001